CAVIARNIA

za Rysia i drugie za spokój dla Ciebie

Może to nie Johnny jest sprawcą Rysiowego problemu tylko sam poszkodowany sobie uszkodził siusiaka? Świnkochłopcy lubią ciągnąć pupą po podłożu i może akurat natrafił na kawałek sianka czy rozsypanej karmy i się skaleczył?
Będzie dobrze!
Rysiek trzymamy kciuki

My również trzymamy za Rysia

Dziękuję wszystkim za Zabieg we wtorek, więc wtedy trzymajcie najmocniej

Asita pisze:Mocno kciuki za zabieg Ale chyba nie będzie mocno skomplikowany i świnek szybciutko dojdzie do siebie?

Zabieg nie jest skomplikowany, ale teoretycznie powinien być przeprowadzony pod narkozą.
Jednak Pani doktor powiedziała, że postara się go przeprowadzić w znieczuleniu miejscowym, więc trzymajcie kciuki, żeby Ryzio nie robił problemów i żeby nie trzeba było komplikować sprawy.

Tymczasem cały czas dochodzimy do siebie po śmierci Johnnego.
Rysiowi poświęcamy więcej uwagi, żeby nie czuł się opuszczony. Placuchuje u mnie na kolanach jak pracuję czy oglądam TV.
I dużo do niego gadamy jak siedzi w klatce
Tutaj kilka fotek z dzisiejszego placuchowania (robione jedną ręką, telefonem, więc przepraszam za jakość wykonania):




Po dzisiejszym kolankowaniu Rysiulec zachował się w bardzo zaskakujący sposób.
Wkładałam go do klatki, a on najpierw nie chciał zejść z kocyka, a potem nagle jakby zobaczył coś strasznego zeskoczył i uciekł.
Miał w klatce położoną dużą górę siana (uwielbia jeść i kłaść się w sianku, więc mu nie oszczędzałam). W klatce nic się nie zmieniło w czasie kiedy był wyjęty.
Tymczasem Rysiek zaczął się zachowywać jakby w tym sianie było coś, co próbuje go zjeść. Ewidentnie bardzo bał się wyjść spod hamaka. Nawet do poidła bał się podejść.
Wyjęłam większość siana, a resztkę rozłożyłam na 2 kupki. 1 położyłam pod paśnikiem, a drugą dałam mu pod nos.
Tą pod nosem jadł, ale dalej zachowywał się jakby wychodząc spod hamaka ryzykował życie.
Sytuacja trwała z pół godziny, wreszcie zdecydowałam się mu wyjąć wszystko.
Wyciągnęłam prosiaka i wywaliłam podkład i całe to siano, którego się bał.
Włożyłam nowy podkład i Ryśka do klatki. Odeszłam na chwilę, żeby przynieść nowe sianko, a on zaczął się drzeć, jakby go ktoś ze skóry obdzierał. Ale po świniaku nie widać, żeby coś źle się działo.
Włożyłam mu nowe sianko, zawołałam na jedzenie i pokazałam, że wszystko jest ok.
Było trochę lepiej, ale dalej zachowywał się, jakby coś było nie tak. Wiec wyciągnęłam z klatki też paśnik.
Nieśmiało zaczął jeść to sianko. I teraz w sumie jest z powrotem dość normalny, ale nadal nerwowo pozerkuje w stronę drugiego hamaka (obok którego wcześniej leżała kupa siana).
Pospał sobie nawet trochę.

Czy ktoś z Was spotkał się z czymś takim?
Macie pomysł co może się dziać?

Od odejścia Johnnego nie prałam mu hamaków - uznałam, że tak będzie czuł się bezpieczniej dopóki się nie przyzwyczai do nowej sytuacji. Ale może powinnam po prostu wszystko wyprać i umyć, by zminimalizować zapachy?
Już sama nie wiem...

Myślę że powinnaś wyprać. On wie że jego przyjaciel nie żyje więc pewnie boi się jego zapachu, bo nie powinno go być przecież.

aviczka pisze: Wkładałam go do klatki, a on najpierw nie chciał zejść z kocyka, a potem nagle jakby zobaczył coś strasznego zeskoczył i uciekł.
Miał w klatce położoną dużą górę siana (uwielbia jeść i kłaść się w sianku, więc mu nie oszczędzałam). W klatce nic się nie zmieniło w czasie kiedy był wyjęty.
Tymczasem Rysiek zaczął się zachowywać jakby w tym sianie było coś, co próbuje go zjeść. Ewidentnie bardzo bał się wyjść spod hamaka. Nawet do poidła bał się podejść.

U mnie Nutka trzeci dzień już się boi. Na początku w ogóle nie chciała siedzieć w klatce na widoku (panicznie uciekała do norki), później nie chciała wejść do tej części klatki gdzie mają jedzenie. Dzisiaj zauważyłam, że problemem jest siano - panicznie się go boi

Dziwna to sprawa...
Też bym wyprała wszystko.

Na razie wyjęłam mu wszystko oprócz hamaka, pod którym się chował w swojej "panice". Uklepałam też siano, żeby nie wyglądało strasznie. Świniak wczoraj siedział tak:



Oczywiście teraz jest też w kółko kolankowany:



Ściągając te zdjęcia z telefonu zrzuciłam też ostatnie fotki Johnnisława. Nie jestem w stanie na nie patrzeć i nie płakać... Cały czas jest mi ciężko, a to już prawie tydzień od naszej tragicznej walki...
Tydzień temu o tej porze nie przeszło by mi nawet przez głowę, że w nocy będziemy jechać na sygnale do szpitala.

Ja nawet po paru latach nie mogę oglądać zdjęć, leżą gdzieś głęboko zakopane. Pamiętam o tych wszystkich zwierzołkach, ale oglądać nie jestem w stanie

edit. Daj znać jutro jak się miewa Rysiołek

Jak się ma jedynak?
Daj znać- martwię się nie chcę Cię gnębić telefonami, bo pewnie nie masz nastroju na rozmowy, masz inne problemy na głowie.
Mam nadzieję, że poszło dobrze